07 Apr Υποκείμενο Νόσημα
-Σελίδες από το δεύτερο κύμα του ιού
Ένα διήγημα φαντασίας του Δημήτρη Μπελαντή
- Σύμπτωμα
Ήμουν βέβαιος . Εκατό τοις εκατό. Παρακολουθούσα την ιατρική συζήτηση σχολαστικά εδώ και δύο μήνες . Το συγκεκριμένο ζήτημα δεν είχε ανακύψει. Τα περισσότερα είχαν διευκρινισθεί. Αν εξαιρέσεις τις γνωστές συμφωνίες και διαφωνίες των λοιμωξιολόγων διεθνώς, για το εμβόλιο, την χλωροκίνη , την ρεβεσιβίρη για το πόσο βοηθά ο αποκλεισμός ή όχι, για τις μικρές ηλικίες που δεν νοσούν σοβαρά αλλά μεταδίδουν τον ιό, για τις «ευπαθείς ομάδες» . Αν εξαιρέσεις τα πλακώματα για τον Καραγιαννίδη του Στάνφορντ, αν είναι φωστήρας ή ανόητος, αν είναι τίμιος ή τα παίρνει. Την συζήτηση για τον ρόλο του Μπιλ Γκέιτς που το πρόβλεψε, τα κινέζικα εργαστήρια που μπορεί να το δημιούργησαν , τον συγγραφέα του «τρομακτικού» Ντην Κουντζ που έγραψε το 1981 τα «Μάτια του Σκότους» και στην δεύτερη έκδοση της δεκαετίας του 1990 ονόμασε τον ιό της αφήγησης «Βουχάν-400». Ξέρετε κάτι παιδιά : ποτέ μου δεν πίστεψα τίποτε από όλα αυτά, είμαι βαθιά ορθολογιστής και σκεπτικιστής, στα νιάτα μου μάλιστα πίστευα και στον ιστορικό υλισμό (μαρξισμό) . Είχα περάσει ένα φεγγάρι και από την Β’ Πανελλαδική. Όπως όλα τα μορφωμένα παιδιά της τάξης μου.. Διάβασα και κάνα δύο βιβλία του Λουδοβίκου Αλτουσέρ. Αυτό με τους Ιδεολογικούς Μηχανισμούς του Κράτους πολύ μου άρεσε, ακόμη το ανακαλώ στην μνήμη μου, το θυμάμαι να μνημονεύεται στις Γενικές Συνελεύσεις των φοιτητών της Νομικής. Ίσως να μην είναι τυχαίο το ότι δουλεύω στον πιο Βασικό από αυτούς. Στην εκπαίδευση, που έλεγε ο μπάρμπα Λουδοβίκος; Ά, χαχα, ας γελάσω. Δεν πάτε καλά. Αυτά ίσχυαν το εξήντα και ίσως ούτε καν τότε. Τι λέτε ρε παιδιά; Εγώ , βλέπετε, είμαι παρουσιαστής στην ιδιωτική τηλεόραση .Όχι από τις μεγάλες φίρμες, αλλά όχι και καμία δευτεράντζα, σαν τους φλώρους και τις φλώρες των κοινών πρωϊνάδικων, που κάνουν μαθήματα ζαχαροπλαστικής στην ζώνη 10-12 πμ μαζί με τον διάσημο Πέτρο Ακητζίκη. Στους καλούς καιρούς κονόμαγα κάνα τριάρι-τεσσάρι. Συν κάποιες αρπαχτές και δώρα από τον Μεγάλο, έφτανα το εξάρι. . Μετά ήρθαν καπάκι, τα μνημόνια, η κρίση , ο ιός και δεν συμμαζεύεται. Φαίνεται όμως ότι οι τηλεπαρουσιαστές θα επιζήσουν από τις κρίσεις. Όπως και η ιδιωτική τηλεόραση και ίσως ακόμη και οι κατσαρίδες.
Το ζήτημα αυτό που με απασχολούσε δεν είχε ανακύψει καθόλου στην ιατρική και εργαστηριακή έρευνα..Ούτε ο Σωτήρης Τσιόρας το είχε ποτέ αναφέρει στα briefing των έξι το απόγευμα. Τα επικίνδυνα συμπτώματα ήταν τα γνωστά : βήχας, πονόλαιμος, υψηλός πυρετός, σοβαρή δύσπνοια. Και αν τα πράγματα χειροτέρευαν, η γνωστή αλυσίδα παραγωγής : νοσοκομείο, μετά ΜΕΘ , μετά ο ένας στους δύο κερδίζει. Αν έχεις και υποκείμενο νόσημα ή έχεις καβατζάρει τα εβδομήντα, μάλλον την έχεις πουλέψει.
………………..
Όμως, εγώ είμαι μόνο πενήντα έξι. Ένας φυσιολογικός άνδρας, που ζει μόνος του, single από πεποίθηση, σ’ ένα τριάρι στο Χαλάνδρι, χωρίς πολλές καταχρήσεις , μη καπνιστής. Τσιγάρο ποτέ στο στόμα μου, εκτός από κάποια στριφτά με «μαύρο» στην μετεφηβεία. Περασμένα , ξεχασμένα . Μια μόνο κατάχρηση, το Τζακ Ντάνιελς, με το πλούσιο βαθυκάστανο χρώμα του και την σπιρτόζικη αίσθηση γλυκού καψίματος στον ουρανίσκο. Παλιό απόσταγμα από το Τεννεσί. Καλός σύντροφος ο Ιάκωβος (Τζακ) στις μέρες της καραντίνας. Πιστός, δεν έφευγε ποτέ από την θέση του, παρά μόνο όταν εγώ τον τράβαγα, ούτε μπορούσε να σε κολλήσει τον ιό. Άσε που λένε ότι το αλκοόλ καίει και σκοτώνει τον ιό…… Εντάξει, να μην το παρακάνω. Καλός ο Ιάκωβος , αλλά είμαι και ορθολογιστής. Το έχουμε ήδη αναφέρει. Την καύλα μου κάνω με το ποτό και δεν ενοχλώ κανέναν , ούτε και πίνω υπερβολικά. Και στις έξι το πρωί στη δουλειά πάντοτε, ακόμη και επί καραντίνας, νηφάλιος μπροστά στην κάμερα, πιο νηφάλιος και από μέλος του Συμβουλίου των Πρεσβυτέρων στην πουριτανική Αγγλία. Να δεις, όμως, που μια μέρα, οι Πολιτικά Ορθοί, εκτός από το κάπνισμα , το φλερτ, τις ύβρεις και το σεξ σε απόσταση μικρότερη του ενάμιση μέτρου, μπορεί να καταργήσουν και τον Ιάκωβο. Ευτυχώς, δεν θα ζω τότε για να το δω.
Άλλες καταχρήσεις; Με ρωτά ο γιατρός μέσα μου. Ο γιατρός μέσα μου δεν είναι πια ο εσωτερικευμένος ψυχίατρος ή ψυχολόγος, είναι ο εσωτερικευμένος μικροβιολόγος ή επιδημιολόγος. Θα άρεσε στον μακαρίτη τον Φουκώ (κάπου τον έχω στη βιβλιοθήκη κι αυτόν τον μπαγάσα) . Παλιά έκανα και τίποτε ερωτικό με καμία συνάδελφο ή με καμία στάρλετ που ερχόταν στις εκπομπές μου. Μια μάλιστα έπαιζε και σε τσόντες, Τζένιφερ την έλεγαν, καλλιτεχνικό ψευδώνυμο . Θυμάμαι ακόμη το γεμάτο μπούστο της. Ήμουν και δέκα χρόνια νεότερος , πήγαινα στο γυμναστήριο, είχα είκοσι από τα τωρινά κιλά να λείπουν, και κυρίως: είχα την γοητεία του τηλεπαρουσιαστή, αυτού που σε παίρνει γλυκέ μου/γλυκιά μου από την ασημαντότητα ή και τον ημίκοσμο ακόμη και σε ανεβάζει στο φως. Τώρα, αν στο δυνατό φως αυτού του παλιόκοσμου θα καείς και θα πέσεις στο χώμα, όπως οι πεταλούδες τη νύχτα πάνω στη λάμπα του ηλεκτρικού, αυτό είναι δικό σου πρόβλημα. Όχι δικό μου ούτε του καναλιού.. Πάντοτε, ό,τι έκανα το έκανα με περίσκεψη, διακριτικότητα και προσοχή. Ακόμη και πριν από τα social media και το youtube, κυκλοφορούσε στους χώρους της τηλεόρασης πολύ κουτσομπολιό και περισσότερη σουργελίαση. Στον βαθμό που δεν ήθελα μόνιμους δεσμούς, έπρεπε να φυλάγομαι από τα διάφορα «Μαρκελιό» , «Έξπρέσσο» «Τσίμπα με» και δεν συμμαζεύεται. Που κολλάνε σαν τις μύγες τον Αύγουστο σ’ εμάς τους αναγνωρίσιμους παρουσιαστές-ιδίως στις ιδιωτικές μας στιγμές. . Επέλεγα στις περιστασιακές απολαύσεις μου πολύ προσεκτικά την αιθέρια ή και μη ακριβώς αιθέρια αλλά προκλητική κοπέλα ( να μην έχουμε καθόλου κοινούς γνωστούς), το μέρος, τον χρόνο. Δεν ήμουν από αυτούς που συνευρίσκονται με ό,τι κινείται, μακρυά από μένα. Σκηνοθετούσα την ευτυχή περίσταση και την μοναδική ή πολλαπλή εκδραμάτισή της σε διάφορα μοτέλ της παραλιακής, όπως και το τέλος κάθε ιστορίας χωρίς περιττά μελοδράματα. Ένα καλό αποχαιρετιστήριο δώρο βοηθούσε σ’ αυτό.
Το να οδηγώ στο όχι ευκαταφρόνητο αμάξι μου ( ένα καλοστεκούμενο Mercedes CLK προϊόν μιας παλιάς αρπαχτής στην χρυσή δεκαετία του ’90 , ας είναι καλά ο θείος Σημίτης, ο Στουκάτος και το ήθος τους ) τις πρώτες πρωινές ώρες στην παραλιακή , μετά από μια παραδείσια συνεύρεση, και αφού είχα συνοδεύσει την φίλη μου στο σπίτι της, ήταν μια σπάνια εμπειρία. Θυμόμουν ένα από τα λίγα πολιτικά νουάρ που είχα διαβάσει , το «Μελαγχολικό Μπλουζ της Δυτικής Ακτής» του μακαρίτη Ζαν Πατρίκ Μανσέτ . Θυμόμουν την περίφημη φράση στο οπισθόφυλλο (παραφράζω) : ο λόγος που μεθυσμένος οδηγούσα στο ύψος του Αλίμου και όχι στην ακτή του Λος Άντζελες ( και μάλιστα χωρίς να έχω πάρει ναρκωτικά χάπια, όπως ο ήρωας του Μανσέτ που τα είχε κάνει στο μυαλό του σαλάτα) δεν μπορούσε παρά να ανάγεται στον ιδιαίτερο τροπισμό (modalite) των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, ιδίως στο μονοπωλιακό του στάδιο, και μάλιστα στην έκφανση του μεταμοντέρνου άυλου καπιταλισμού.
Όμως, απόψε δεν ένοιωθα καθόλου καλά. Χτύπησα δύο τσόντες. Μετά, έβλεπα μια μπιστολάτη ταινία με τον Τσαρλς Μπρόνσον στο Νετφλιξ (δοκιμαστικός μήνας), που κυνηγούσε με το σαρανταπεντάρι του έναν διεφθαρμένο και ακριβοπληρωμένο δικηγόρο της Μαφίας για να τον γεμίσει τρύπες για μανικετόκουμπα. Ήμουνα στον δεύτερο Ιάκωβο και είχα ανοίξει τα παράθυρα να απαλλαγώ από τα φριχτά σαραντάρια του Μαίου (θερμοκρασίες εννοώ, όχι μπιστόλια), που είχαν ακόμη κι αυτά καθήσει στην πλάτη μας, κολλητά με την πανδημία, σαν ένα ακόμη πυρωμένο μεταξωτό πουκάμισο. Τότε , ένοιωσα να καίγομαι σωματικά . Και δεν ήταν από την ζέστη. Ξάπλωσα στο κρεβάτι και φρόντισα να πάρω τη θερμοκρασία από ένα αξιόπιστο θερμόμετρο. Ήμουνα στα 39 πλας και αμέσως σκέφτηκα τον Covid19 . Κλασσική συμπτωματολογία. Ένοιωθα και λίγο πονοκέφαλο . Πληκτρολόγησα γρήγορα το τηλέφωνο του φίλου μου του Νικολόπουλου, παθολόγου διακεκριμένου, για ώρα πρώτης ανάγκης. . Μου είπε να μην ανησυχώ , ότι μπορεί να ήταν και άσχετο και πάντως ακόμη και αν ήταν ο ιός να κάτσω στα αυγά μου και να περιμένω. Τον ευχαρίστησα για την σπουδαία συμβουλή του και έκλεισα το τηλέφωνο. Ήταν επίμονος να μην πάω τις επόμενες μέρες στη δουλειά και να τον ενημερώνω καθημερινά. Προφανώς, δεν πήρα τον ΕΟΔΥ.
Σκέφτηκα με ανακούφιση ότι ζούμε σε ένα σύστημα υγείας όπου όλοι έχουν τους οικογενειακούς τους γιατρούς, που τους δίνουν πάντοτε εύστοχες και σωτήριες συμβουλές με αντάλλαγμα αξιοπρεπείς αμοιβές που έχει ορίσει το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Ευτυχώς, που «είχαμε μείνει στην Ευρώπη». Μετά κατέβασα άλλον έναν Ιάκωβο.
Και τότε το αισθάνθηκα για πρώτη φορά, αυτό το ιδιάζον και μη επισημανθέν ακόμη σύμπτωμα. Όχι μόνο είχα πυρετό και πονοκέφαλο, αλλά είχα και κομάρες στο σώμα, μυϊκούς πόνους ( ως εδώ καλά) και διψούσα, διάολε. . Διψούσα τρελλά. Ήπια πολύ νερό, μα δεν βοήθησε ιδιαίτερα την κατάσταση. Σκέφτηκα ότι μπορεί να επρόκειτο για την ξηροστομία και δίψα που συχνά φέρνει το αλκοόλ . Όμως, δεν είχα πιεί παραπάνω από όσο συνήθιζα. Τρία μισογεμάτα ποτήρια για μένα ήταν μια απόλυτα φυσιολογική δόση του φαρμάκου που λεγόταν Ιάκωβος Δανιέλος. Άρα; Τι μου συνέβαινε. Δεν ξαναπήρα τον Νικολόπουλο γιατί η ώρα είχε πάει δύο παρά, τα ξημερώματα. Με ησύχασε κάπως η σκέψη ότι η δίψα δεν μπορεί να ήταν σύμπτωμα του Κοβιντ19. Κάτι άλλο μου συνέβαινε. Μετά θυμήθηκα ότι στην εκπομπή μου «Μαγκαζίνο στις έξι με τον Τρύφωνα» ( εγώ είμαι ο Τρύφων ) είχα καλέσει έναν διάσημο επιδημιολόγο, τον καθηγητή στο Χάρβαρντ Θεάρετο Αφουξενίδη. Θα τον έπαιρνα παράμερα πριν ή μετά την εκπομπή και θα του ζητούσα τις ιατρικές του υπηρεσίες. Δεν μπορεί, ήταν εξαίρετος, θα με αναλάμβανε, αφού τον εξυπηρετούσα συστηματικά , καλώντας τον συχνά στις εκπομπές μου και πιθανόν ευνοώντας κάπως το φούσκωμα του κασέ του. Εμένα, βεβαίως, θα με αναλάμβανε τζάμπα. Πολύ του πήγαινε να έχει εμένα πελάτη. Που όλους αυτούς τους έκανα ανθρώπους. Κατάφερα τελικά να κοιμηθώ. Ξύπνησα και η δίψα είχε περάσει. Όπως και ο πυρετός.
………………………………………………………………………
- Στο στούντιο του Ματζέστικ Τσάνελ
Τα πράγματα στην εκπομπή μου δεν ξεκίνησαν ομαλά. Κυρίως γιατί ο καθηγητής Αφουξενίδης έφτασε στο στούντιο (κάπου στην Ανατολική Μαγκουφάνα, που τώρα πια ονομαζόταν «Χρυσαλίς») καθυστερημένα, κάπου ένα εικοσάλεπτο. Αναγκάστηκα να ξεκινήσω μόνο με έναν γιατρό, τον καθηγητή Ιωσήφ Ανόσιο, από το πανεπιστήμιο της Γκρενόμπλ , γνωστό διεθνή αντίπαλο του Αφουξενίδη στο αιώνιο ζήτημα «ανακαλύπτουμε άμεσα διαχειρίσιμο φάρμακο» ή «δίνουμε έμφαση στην προετοιμασία του εμβολίου» , πράγμα που προσέδιδε χάρη αλλά και ένταση στο παρουσιαζόμενο πάνελ. Στις επτά και μισή , θα έμπαινε στο στούντιο και ο υφυπουργός Υγείας κ. Ματθίας Αντωνόπουλος, που θα παρουσίαζε ,λέει, σημαντικά στοιχεία για την εξέλιξη της νόσου-έτσι κου είχαν πει από την σύνταξη. Υπήρχε, λέει, κάποιο νέο σύμπτωμα. Παράδοξο.
Αφού έγινε μια πρώτη συζήτηση ανάμεσα σε εμένα και τον Ανόσιο για την εξέλιξη των καμπυλών της νόσου, και για το τι πρέπει να προσέχουμε μετά την καραντίνα και τώρα που ήταν πια ανοιχτά τα σχολεία οι παραλίες και οι εκκλησίες, σύντομα δε τα μπαρ, οι ταβέρνες και οι καφετέριες, (και ποιος ξέρει και ποιά κωλάδικα ακόμη, σκέφτηκα μέσα μου) , κάναμε ένα διάλειμμα για να δείξουμε την εικόνα παιδιών στη Γαλλία που έπαιζαν στην αυλή του σχολείου σε καθορισμένες αποστάσεις, το ένα από το άλλο. Μετά, ξεκίνησε μια συζήτηση με τον Ιωσήφ Ανόσιο πάνω στο θέμα του πολιτισμού της αφής, του πιασίματος, της χειραψίας, του φλερτ. Ο Ανόσιος αποδειχνόταν άνθρωπος με σημαντική παιδεία , πράγμα που τον οδήγησε σε δυσοίωνες σκέψεις για το μέλλον του πολιτισμού και των προσωπικών ανθρώπινων σχέσεων. Παρά το ότι, όπως ήδη σας εξήγησα, είμαι ένας μοναχικός άνθρωπος που δεν πολυασχολείται με το βάθος των ανθρώπινων σχέσεων ή μάλλον –για την ακρίβεια- περιορίζεται στις απολύτως επιδερμικές, με φόβισε εσωτερικά η σκέψη ότι πρώτον) θα έχανα ακόμη και τις λίγες επιδερμικές σαρκικές επαφές που είχα και θα τις αντικαθιστούσα με καμία βιντεοκλήση το πολύ πολύ –ήτοι αυνανισμό, που τον προτείνει πια και ο ΠΟΥ ( βέβαια, θα γλύτωνα το δώρο του αποχαιρετισμού και τα ακριβοπληρώματα εστιατορίων και ξενοδοχείων συν τα φιλοδωρήματα συν ΦΠΑ 24% ) και δεύτερον) δεν ήταν και τόσο ευχάριστη η σκέψη ότι ξαφνικά όλοι οι άνθρωποι θα γίνονταν τόσο μοναχικοί όσο εγώ. Παραδόξως, αυτή η σκέψη με έκανε να διαπιστώσω ότι κάπου είχα διαβάσει για αυτό που λέγεται «εμπάθεια» ή «ενυσυναίσθηση» , να σκέφτεσαι δηλαδή πώς νοιώθουν και οι άλλοι, και, άρα, αφού το σκεφτόμουν τρίτον) δεν ήμουν τόσο αδιάφορο και εγωκεντρικό παλιόσκυλο, όσο πάντα νόμιζα.
Και τότε, μπήκε ο Αφουξενίδης στο στούντιο, αγχωμένος από την καθυστέρηση. Ήταν γύρω στα εξήντα πέντε, παχουλός, και ιδρωμένος, μέσα σε ένα βαθύκυανο καλοραμμένο κοστούμι, άσπρο μεταξωτό πουκάμισο, γραβάτα Ντιόρ, ιταλικά χειροποίητα παπούτσια στα κοντόχοντρα πόδια του. Παστέλ μαντηλάκι στο πέτο, το κέρατό μου,, αυτό δεν το περίμενα. Τριγωνική γενειάδα που αναδείκνυε την ακαδημαϊκή του σοβαρότητα, μαλλιά γκριζαρισμένα να πετάνε προς τα πάνω. Του έδειξα την θέση του και στήθηκε επαγγελματικά απέναντι στις κάμαρες, όπως συνήθως. . Με ένα νεύμα, που δεν κατάλαβε κανείς εκτός από μας τους καθημερινούς, χαιρέτησε τον χειριστή στην κάμερα 6, την δική του, αποκλειστική του κάμερα.
Έγιναν οι αναμενόμενες χαιρετούρες και τα εθιμοτυπικά. Ο Ανόσιος είχε ένα λιπόσαρκο παρουσιαστικό και φόραγε εκείνα τα ειδικά γυαλιά που κάλυπταν τον έντονο στραβισμό του. Λεγόταν ότι είχε χάσει σχεδόν το φως του αναζητώντας παλιά «πρωτόκολλα θεραπείας» κατά των λοιμωδών νόσων σε γερμανικά χειρόγραφα του 16ου αιώνα – μεσο-παλαιογερμανικά, γραμμένα με απαράμιλλους γοτθικούς χαρακτήρες, όπως μου είχαν εξηγήσει. Τώρα, αισθανόταν άβολα, έχοντας απέναντί του τον Προαιώνιο Αντίπαλο. Όμως, έκρυψε τα συναισθήματά του. Φερόταν στο στούντιο με την ίδια γλυκύτητα που φερόταν τρεις δεκαετίες πριν στους συναδέλφους του τού Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης. Κούναγε τα χαρτιά του μπροστά του νευρικά, σκύβοντας πάνω σε αυτά,, για να προετοιμαστεί για την επικείμενη μεγάλη μάχη.
Μάχη, όμως, το πρωινό αυτό δεν δόθηκε καμία απολύτως –δεν ήταν δυνατό να δοθεί. Ο Αφουξενίδης πήρε με μια ξαφνική, βίαιη σχεδόν, χειρονομία την πρωτοβουλία του λόγου. Χωρίς να με περιμένει να του δώσω τον λόγο. Ταυτόχρονα, παρατήρησα με το έμπειρο μάτι μου, το λαμπάκι του κοντρόλ να ανάβει επίμονα, δείγμα ότι αυξάνονταν γεωμετρικά τα τηλέφωνα στο στούντιο και άμεσα έπρεπε να δώσω τον λόγο και σε τηλεθεατές που ήθελαν με ύφος επείγον και τον τρόμο ίσως στην ψυχή να υποβάλουν ερωτήσεις στους κορυφαίους γιατρούς της εκπομπής μας.
«Αγαπητέ, κύριε Γελαστέ ( σημείωση του αφηγητή : αυτός είμαι εγώ, ο Τρύφων Γελαστός, φυσιογνωμία των τηλεοπτικών κύκλων), αγαπητέ συνάδελφε κύριε Ανόσιε, λυπάμαι που σπεύδω να ξεκινήσω την τοποθέτησή μου αμέσως και χωρίς προκαταρκτικά. Έχω δυσάρεστα νέα. Έρχομαι από ολονύχτια συνεδρίαση της Επιτροπής Πραγματογνωμόνων του ΕΟΔΥ και έχω να σας μεταφέρω εξαιρετικής σημασίας νέα. Φαίνεται ότι θα ξαναγυρίσουμε στο προηγούμενο καθεστώς κοινωνικής αποστασιοποίησης. Και μάλιστα, αυστηρότερα από ό,τι την πρώτη φορά…».
Όλοι κάγκελλο, το κοντρόλ να μου ζητά επαφή με το κοινό απεγνωσμένα. Πολλές και συσσωρευμένες ερωτήσεις.
Ενώ είμαι πολύ έμπειρος στην δουλειά μου, δεν σας κρύβω ότι κόμπλαρα. Προσπάθησα, όμως, να ελέγξω την κατάσταση. Ο Αφουξενίδης καθόταν στα δεξιά μου, ο Ανόσιος στα αριστερά μου. Ο Ανόσιος προσπαθούσε απεγνωσμένα να πάρει τον λόγο. Προφανώς , δεν ήταν ενημερωμένος.
«Κύριε συνάδελφε , μα πώς είναι δυνατόν. Η ίδια Επιτροπή έχει δώσει πράσινο φως στο να ανοίξουν ένα σωρό κοινωνικές δραστηριότητες εδώ και πολλές μέρες . Συμπίπτει αυτή η εξέλιξη με όλα τα δρώμενα σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο. Που θα πάει η οικονομία της χώρας; Γιατί η Ελλάδα να αλλάξει ρότα; Τι είναι αυτό που ξέρετε και δεν μας το λέτε;». Τα μάτια του Ανόσιου είχαν καταφέρει σχεδόν να εστιάσουν στον «εχθρό» , πράγμα όχι αξιοκαταφρόνητο για τις όποιες οπτικές δυνατότητές του..
«Ακούστε , ακούστε, αξιότιμε κύριε συνάδελφε, κι εσείς κύριε Γελαστέ. Κι εμείς δεν το ξέραμε μέχρι χτες το βράδυ. Υπάρχει στην Ελλάδα…. , επισημαίνω ότι δεν έχουμε διασταυρώσει κάτι αντίστοιχο, με το εξωτερικό .Αν και κάτι ακούστηκε για την Ταϋλάνδη. Υπάρχει καινούριο σύμπτωμα, καμία έρευνα μέχρι σήμερα δεν είχε αναφερθεί σε αυτό. Καινούριο σύμπτωμα. Πολύ σημαντικό. Γιατί έχει σοβαρές ψυχοσωματικές επιδράσεις .Το παρακολουθούμε. Ορισμένοι συμπολίτες μας ήδη υποβλήθηκαν σε ηρεμιστική φαρμακευτική αγωγή και κρίθηκε σκόπιμο από τις αρχές, μετά από σύμφωνη γνώμη της Επιτροπής μας, να νοσηλευθούν. Παρά το ότι δεν είχαν μια έξαρση των λοιπών συμπτωμάτων..».
Μήπως εννοούσε; Μα όχι, είναι δυνατόν; Όχι, αυτό το περίεργο αίσθημα δίψας αφορούσε εμένα και μόνο και δεν με είχε ξαναπασχολήσει, αφότου κατάφερα να κοιμηθώ χτες το βράδυ.
«Ακούστε, χτες το βράδυ, σε πολλά σημεία της χώρας , άνθρωποι που εμφάνιζαν ήδη έναν υψηλό πυρετό και ήταν σε ύποπτη κατάσταση ότι μπορούσαν να έχουν τον ιό, για την ακρίβεια όσοι ήταν σε νοσηλευτικές δομές, εξετάσθηκαν με τεστ σύντομης διάγνωσης και προέκυψε ότι όντως ήταν θετικοί στον ιό… εμφάνισαν ένα νέο σύμπτωμα»
Φωνή από το κοντρόλ : δώσε τον λόγο σε τηλεθεατές που τηλεφωνούν, σε λίγο θα γίνει διαδήλωση έξω από το στούντιο, δεν τους κρατάμε άλλο… Πατάω το ειδικό κουμπί που σημαίνει «λίγο υπομονή ακόμη».
Συνεχίζει ο Αφουξενίδης. Για λόγους τήρησης των μέτρων υγιεινής, κρατάμε στο στούντιο το κλιματιστικό σε χαμηλή απόδοση. Ο καθηγητής κοντεύει να εκραγεί από τον συνδυασμό ζέστης και έξαψης. Σκέφτομαι ότι ο άνθρωπος μπορεί να έχει και ανεβασμένη πίεση, έτσι κατακόκκινος που δείχνει, πλησιάζει και τα εβδομήντα, μην τον πιάσει κανένας ταμπλάς στον αέρα.. Του ξαναδίνω τον λόγο. «Παρακαλώ, κύριε καθηγητά. Συνεχίστε». Το χαμόγελό μου προσπαθεί να είναι καθησυχαστικό.
« Υπάρχει, λοιπόν, το περίφημο νέο σύμπτωμα , το έχουμε ήδη προσδιορίσει πρόχειρα ως το Σύμπτωμα του Δεύτερου Κύματος. Κοιτάξτε να δείτε, να το πω απλά. Τους ήδη πάσχοντες, ιδίως αυτούς που δεν νοσούν βαρέως , τους καταλαμβάνει μια αφόρητη δίψα. Διψούν, συγχωρήστε μου την έκφραση, σαν τους Κολασμένους του Δάντη..»
Παρά το ότι αυτό που λέει μου θυμίζει την χθεσινή πολύ επώδυνη αίσθησή μου, γεγονός που με γεμίζει πανικό, προσπαθώ να δείχνω νηφάλιος. Κάθε καλός παρουσιαστής οφείλει να αποβάλει τον πανικό , ακόμη και στις δύσκολες στιγμές. Να αποστασιοποιείται όχι κοινωνικά αλλά ψυχικά.
«Κύριε καθηγητά, σε λίγο θα υποχρεωθώ να σας διακόψω , να δώσω τον λόγο σε τηλεθεατές που θέλουν να σας υποβάλουν ερωτήματα. Παρακαλώ, όμως, θερμά, μια συγκράτηση λίγο στον τρόπο έκφρασης. Είμαστε σε πρωινή εκπομπή, οι άνθρωποι χρειάζονται λίγο αισιοδοξία, να πάρουν μπρος σε αυτήν την δυσάρεστη περίοδο, ας μην χρησιμοποιούμε τόσο ακραίες εκφράσεις»
«Κύριε Γελαστέ , αν ξέρατε για πιο πράγμα μιλάω, θα θεωρούσατε ότι είμαι όντως μετριόφρων στην έκφραση. Επιεικής ..» . Τα μάτια του γουρλώνουν, το μήλο πιέζει την πολυτελή του γραβάτα , δείχνει έντρομος.
Οι κάμερες προσπαθούν εναγώνια να καταγράψουν τον τρόμο στο πρόσωπο του Αφουξενίδη και την απορία στα πρόσωπα εμένα και του Ανόσιου. Κάποτε είχα διαβάσει και λίγο Πόε και Λάβκραφτ, τους μεγάλους συγγραφείς του Τρόμου. Κατακεί μου φέρνει η κατάσταση.
«Είναι μια τρομερή δίψα, αφόρητη. Το νερό, το γάλα, οι χυμοί, το τσάι, τα κλασσικά υγρά για την ανακούφιση της δίψας, δεν την σβήνουν. Μετά από καμία –δύο ώρες, το σύμπτωμα σβήνει. Οι άνθρωποι ανακουφίζονται, ακόμη και αν δεν τους έχουμε ήδη δώσει ηρεμιστική αγωγή, πράγμα που συνήθως κάνουμε, καθώς αυτή η δίψα προκαλεί κατακόρυφη άνοδο του άγχους και συχνά οδηγεί σε κρίσεις πανικού. Κάποιοι άνθρωποι με υποκείμενο ψυχιατρικό νόσημα προσπάθησαν να αυτοκτονήσουν. Έχουμε ήδη δύο θύματα. Όμως, δεν σας έχω πει ακόμη το χειρότερο… ».
Καταστροφή. Πρώτον, τα έχω παίξει προσωπικά. Δεύτερον, μου έχει γαμήσει την εκπομπή. Δεν ξέρω καν αν είναι νόμιμο που τα λέει όλα αυτά στον αέρα. Όλη η επικοινωνιακή πολιτική του «μη πανικού» έχει καταρρεύσει σε μια εκπομπή πρωινού καφέ του «Ματζέστικ Τσάνελ». Ξεπερνώ τον φόβο του μαρτυρίου της δίψας και σκέφτομαι ότι θα χάσω την δουλειά μου και θα μπω και στην μαύρη λίστα των καναλαρχών. Άφησα τον ηλίθιο γιατρό να πανικοβάλλει το πανελλήνιο και τώρα θα μας κόψουν τον κώλο. Μπορεί να μας πάρουν και την άδεια που είχαμε αγοράσει με τον διαγωνισμό του Κωστάκη του Πρωτόπαππα και χάρη σε βερεσέδια με τους επόμενους κυβερνώντες καταφέραμε με τα χίλια ζόρια να την κρατήσουμε Και τώρα, αυτός ο χοντρογεροτράγος….
«Να διακόψουμε για διαφημίσεις και να επανέλθουμε σε πέντε λεπτά». Cut. Στο πεντάλεπτο, προσπαθώ να τον ηρεμήσω, άσκοπη προσπάθεια. Πάω μετά στο γραφείο μου, παίρνω τον αρχισυντάκτη από το εσωτερικό. «Να το διακόψουμε, Αλέκο; Να κλείσουμε την εκπομπή; Έχει πάρει άδεια ο μαλάκας να τα λέει αυτά δημόσια και να σπέρνει την σύγχυση; Μήπως υπέχουμε και ποινική ευθύνη;» ( πολύ γουστάρω που διατηρώ, ακόμη και στις δύσκολες στιγμές, αυτές τις λόγιες εκφράσεις στο πλούσιο προφορικό και γλωσσικό μου οπλοστάσιο –ήμουν άριστος στα φιλολογικά, τότε που ακόμη μαθαίναμε αρχαία και όχι πίπες από τα λυσάρια και τις μεταφράσεις, πήγα και στη Νομική , χωρίς όμως να πάρω το πτυχίο).
«Είσαι πολύ μαλάκας», μου είπε ο Αλέκος. «Τόσα χρόνια στο κουρμπέτι και το έχεις χάσει σήμερα. Ο Αφουξενίδης έχει έγκριση από την Επιτροπή να πει αυτά που λέει. Ακόμη και ο πρωθυπουργός Περιβολάκης είναι ενημερωμένος και ο Υπουργός Πολιτικής Προστασίας, ο Μπαρδαλιάς. Υπάρχει μεγάλη είδηση, μεγάλε, που ενδιαφέρει τρομερά το κοινό. Η τηλεθέασή σου, παπάρα, έχει φτάσει το 95 % . Το Ματζέστικ Τσάνελ δεν έχει πιάσει ποτέ τέτοιους δείκτες. Κι εσύ θέλεις να κλείσεις την εκπομπή, μαλάκα; Η εκπομπή , ήδη, με απόφαση του Μεγάλου θα πάει όχι ως τις οκτώ αλλά ως τις 9.30. Στις εφτάμιση θα έρθει ο Υφυπουργίος Υγείας να κάνει έκτακτη ανακοίνωση για τον νέο κύκλο μέτρων. Στην εκπομπή σου, πανύβλακα .Για μια φορά στην ζωή σου, θα έχεις θεαματικότητα CNN , BBC και βάλε. Προπουλάμε την εκπομπή σε διεθνείς σταθμούς, κορόιδο. Γυρνάς στο στούντιο και δίνεις αμέσως τον λόγο στον Αφουξενίδη. Ή αρχίζεις την άνοδό σου στον ουρανό ως παρουσιαστής διεθνούς κλίμακας ή πέφτεις στα τάρταρα. Είμαι σίγουρος ότι θα ανέβεις. Κάθε λεπτό γεννιέται και ένας μαλάκας .Αλλά εσύ, Γελαστέ, δεν ανήκεις σε αυτήν την κατηγορία.Ά, ξέχασα να σου πω ότι στις δέκα ακριβώς, θα κάνει διάγγελμα για τον νέο κύκλο μέτρων ο πρωθυπουργός Περιβολάκης ».
Προτού κλείσει το τηλέφωνο , σκέφτομαι αυθόρμητα να του πω ότι έχω παρουσιάσει το νέο σύμπτωμα. Μετά, συνέρχομαι. Θα με βάλουνε σε καμία καραντίνα και θα με χαπακώσουν, θα χάσω την εκπομπή, τα φράγκα, την άνοδο, τα πάντα. Το βουλώνω.
« Μένουμε στο σπίτι, δοκιμάζουμε την ατομική ευθύνη», διαφήμιση του υπουργείου Πολιτικής Ασφάλειας, μετά μια τριζάτη διαφήμιση για ένα απορρυπαντικό που δείχνει μια μεγάλη παρέα να φορά αστραφτερά λευκά ρούχα στο ασφυκτικά γεμάτο πάρτυ και να καβαλά πεντακοσάρες Yamaha , οδηγώντας στην Παραλιακή. Ένας αντιφατικός κόσμος, ο κόσμος του καπιταλισμού, τα είχε γράψει ωραία και ο παλιά αγαπημένος μου Αλτουσέρ και πριν από αυτόν ο μεγάλος πρόεδρος Μάο (έχω ακόμη την φωτογραφία του, όταν διασχίζει κολυμπώντας τον Γιανγκτσε, με την ρώμη των 75 χρόνων του ) .
Οι διαφημίσεις τελειώνουν και γυρνάμε στην εκπομπή. Ο Αφουξενίδης δείχνει πιο ήρεμος, μπορεί να πήρε κανένα Zanax ή κανένα φάρμακο κατά της υπέρτασης , ή και όλα μαζί. Του δίνω ευγενικά τον λόγο :
«Λοιπόν , κύριε Γελαστέ, έλεγα ότι οι άνθρωποι νοιώθουν μια τρομερή δίψα, που δεν την σβήνουν τα συνήθη υγρά, ούτε καν το νερό, μετά, όμως, περνάει. Στα πιο πολλά θύματα του νέου συμπτώματος ή νέου τρόπου εκδήλωσης του ιού, που ξεκίνησε , χτες το βράδυ, στην χώρα μας, παρατηρούμε ότι το σύμπτωμα δεν έχει επανέρθει. Τους κάνουμε συνεχείς εξετάσεις. Σε ένα ποσοστό όμως, γύρω στο 30 %, το σύμπτωμα επανέρχεται μετά από ώρες και την δεύτερη φορά είναι μεγαλύτερο σε ένταση από ό,τι την πρώτη. Χωρίς ηρεμιστική φαρμακευτική αγωγή, το άτομο μπορεί να υποστεί κρίση πανικού ή και μεγαλύτερες ακόμη ψυχικές επιπλοκές». Σταματά στο μετριοπαθές «ψυχικές επιπλοκές» γιατί αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί φάτσα κάρτα να πει στο Πανελλήνιο ότι ένα δέκα τοις εκατό περίπου έχει εμφανίσει ψυχωσικό επεισόδιο ή είναι στα όρια για να το εμφανίσει. Αυτά, απλώς δεν λέγονται. Αν η κατάσταση αυτή δεν ανασχεθεί, η χώρα θα πρέπει να γίνει Κίνα, για να διαχειρισθεί τόσο την κρίση όσο και τα επικοινωνιακά της αποτελέσματα. Και μάλιστα από χτες κιόλας.
Αποφασίζει να το γυρίσει λίγο στο αισιόδοξο τσάμικο.
«Ερευνούμε συστηματικά την νέα εκδήλωση ή σύμπτωμα του ιού χωρίς περιττό πανικό . Πολύ γρήγορα, θα ξέρουμε πολύ περισσότερα εργαστηριακά νέα και πληροφορίες για το σύμπτωμα. Προσφέρουμε φαρμακευτική αγωγή και νοσηλεία στα θύματα , ζητάμε από κάθε πολίτη που αισθάνεται αυτήν την έντονη αίσθηση δίψας να επικοινωνεί αμέσως με το αρμόδιο τηλεφωνικό κέντρο του ΟΔΥ ή τον γιατρό του. Παρακαλούμε να εμπιστεύονται οι πολίτες τους γιατρούς και το σύστημα υγείας και να μην πιστεύουν σε φήμες, τερατολογίες και διαδόσεις»
Ο Ανόσιος προσπαθεί να παρέμβει και να πληροφορηθεί λεπτομέρειες για το θέμα, καθώς έχει μείνει πίσω από τα γεγονότα. «Υπάρχει, κύριε συνάδελφε, μέχρι στιγμής, κάποια υποψία για το αν συνδέεται με μετάλλαξη του βασικού ιού ή ακόμη αν σχετίζεται με υποκείμενο νόσημα; Χτυπά πιο πολύ τους νέους ή τις «ευπαθείς ομάδες» και τους ηλικιωμένους; Θα παρακαλούσα να μας διαφωτίζατε».
«Μια κρίσιμη ερώτηση του καθηγητή κυρίου Ανόσιου, παρακαλώ κύριε Αφουξενίδη», σχολιάζω εκ των υστέρων από την πλευρά μου , νοιώθοντας το ενδιαφέρον να με τριβελίζει κι εμένα. Το νέο σύμπτωμα είναι και δικό μου, προσωπικό μου σύμπτωμα. Ελπίζω να μην επανέλθει αλλά καλύτερα να ξέρω.
«Δεν έχουμε, ακόμη αρκετά στοιχεία», φαίνεται να διστάζει. Διεξάγονται εντατικές εργαστηριακές έρευνες. Θα ξέρουμε σε λίγο» Μετά από λίγο, χαλαρώνει κάπως. «Κοιτάξτε, το περίεργο με το νέο σύμπτωμα είναι ότι σε αντίθεση με τα προηγούμενα φαίνεται να θίγει έντονα κέντρα του εγκεφάλου, που σχετίζονται με μικρές ή μεγάλες ψυχολογικές ισορροπίες και διαταραχές. Θα διακινδύνευα μια πρώτη εκτίμηση ότι άτομα πιο υποκείμενα ή ευαίσθητα σε νευρολογικές ή ψυχολογικές διαταραχές ή που έχουν τέτοιο ιστορικό , μπορεί, όταν προσβάλλονται από τον ιό ή μια ορισμένη μορφή του να εμφανίζουν με μεγαλύτερη συχνότητα το σύμπτωμα , ας πούμε, της έντονης δίψας. Είναι μια προσωπική μου υπόθεση και ορισμένων άλλων συναδέλφων, δεν έχει, όμως, εργαστηριακά επιβεβαιωθεί »
Το μυαλό μου πηγαίνει σε εκείνη την σύντομη αλλά οξεία καταθλιπτική κρίση που πέρασα στα είκοσι πέντε, μετά τον στρατό. Λες αυτό να είναι το κλειδί και γι αυτό να παρουσίασα τώρα το σύμπτωμα; Μήπως τελικά ο τράγος ξέρει τι του γίνεται και έχει μπει στον πυρήνα αυτού του νέου συμπτώματος; Μήπως όντως έχουμε μια τέτοια περίεργη κατάσταση;
Ο Ανόσιος παίρνει τον λόγο. Τον διακόπτω ευγενικά και δίνω τον λόγο σε έναν τηλεθεατή που ρωτά αν θα πρέπει να δίνεται στο εξής στάνταρ ψυχιατρική φαρμακευτική αγωγή σε όλους όσους παρουσιάζουν το σύμπτωμα της δίψας και πιθανόν σε όλους όσους ασθενούν βαριά με τον Covid 19. Ο ίδιος τηλεθεατής που φαίνεται να είναι ψαγμένος, ρωτά αμέσως μετά αν πλέον στο κάδρο της καθημερινής ενημέρωσης μαζί με τους λοιμωξιολόγους θα μπούνε και οι ψυχίατροι και αν αυτό θα οδηγήσει σε μια ευρεία ψυχιατρικοποίηση του γενικού πληθυσμού. Αργότερα, θα μαθευτεί ότι ο κύριος αυτός, που τον έχουν εμφανίσει κατά την εκπομπή πολύ καλοντυμένο και σε παράθυρο, είναι ο ίδιος ψυχίατρος, που επιδιώκει να εισχωρήσει στην τεράστια ψυχιατρική αγορά που φαίνεται να ανοίγει, ιδίως την τηλε-αγορά.. Έχοντας μεγάλη ευφράδεια, ο ψυχίατρος χρησιμοποιεί τον φιλοσοφικό όρο « ψυχοσωματική διαλεκτική», επισημαίνοντας ότι ο ιός χρησιμοποιεί το παλιό ψυχιατρικό νόσημα ως υποκείμενο νόσημα , με την έννοια ότι εισδύει εκεί που υπήρχε για να το αναπαράγει σωματικά και ψυχικά στην νιοστή. Αντιλαμβανόμενος ότι το έχει παρατραβήξει αλλά και ότι την βρίσκει να τρομοκρατεί το κοινό, πάσχοντας ο ίδιος από κάποια ναρκισσιστική διαταραχή, τον ευχαριστώ και τον κλείνω απότομα. Γυρνάμε στο πάνελ.
……………………………………………………..
- Φινάλε
Η ώρα πλησιάζει τις οκτώ, όπου θα έρθει στην εκπομπή μου ο Υφυπουργός για να κάνει τις πρώτες δηλώσεις για τον νέο κύκλο μέτρων προστασίας. Πληροφορούμαι ότι ομάδες αντιεξουσιαστών νέων, με μαυροκόκκινες μάσκες εμπριμέ, ρίχνουν τρυκάκια έξω από τον σταθμό, ακόμη παραπάνω, διαδηλώνουν έξω από τον σταθμό διαμαρτυρόμενοι για το κράτος του Όργουελ που παγιώνεται οριστικά πια με πρόσχημα το δήθεν νέο σύμπτωμα και που το πουλάει για φούμαρο το Ματζέστικ Τσάνελ . Δεν υπάρχει νέο σύμπτωμα. Η πληροφορία αυτή είναι προϊόν συνωμοσίας της κρατικής εξουσίας και του κεφαλαίου , πιθανόν σε πλανητική πια κλίμακα. Οι Αντίφα Ανατολικής Καλλιθέας επιμένουν σε αυτό. Συμφωνούν, παραδόξως, με τους Ιππείς του Έθνους Άνω Λιοσίων και Ζεφυρίου. Σχολιάζω ότι το δικαίωμα στην διαδήλωση δεν έχει ανασταλεί και είναι ιερό, καλά κάνουν οι νέοι και διαδηλώνουν τουλάχιστον μέχρι να μάθουμε για τον νέο κύκλο περιοριστικών μέτρων από τους κυβερνητικούς εκπροσώπους. Ζούμε σε μια ελεύθερη χώρα εφόσον τηρούνται τα προστατευτικά μέτρα και οι αποστάσεις ασφαλείας. Μετά, σκέφτομαι ότι η διατύπωσή μου ήταν ατυχής και μπορεί να παρεξηγηθεί. Εκείνο το «εφόσον», τι το ήθελα.
Ξανανοιώθω ξαφνικά την δίψα να επιστρέφει. Όντως , αυτήν την φορά, η απώλεια ζωτικών υγρών του σώματος , τουλάχιστον ως υποκειμενική αίσθηση, η απόλυτη αφυδάτωση και ξηροστομία , είναι τρομακτικής έντασης. Νοιώθω το σώμα μου να συσπάται. Προσπαθώ να κρατηθώ φαινομενικά ατάραχος και ταυτόχρονα να συντονίσω την εκπομπή Σε λίγο θα μπει ο υφυπουργός. Προσοχή. Αν αντέξω, θα έχω λαμπρό μέλλον. Αν πάθω τώρα πανικό, καταστρέφονται όλα. Κουράγιο, να μην σπάσω. Είμαστε στον αέρα . Στο γυαλί. Εδώ και δύο ώρες. Εδώ και ένα τέταρτο, με πολιορκεί αυτή η Μαύρη Δίψα[1]. Πράγματι, ο Αφουξενίδης το περιέγραψε καλά. Πίνω νερό και δεν κάνει τίποτε, μάλλον την ενισχύει. Σαν να ζω μέσα σε ένα Ινφέρνο του Δάντη, σαν να είμαι κολασμένος.
Ο καμεραμάν με βλέπει να κιτρινίζω και να κρατιέμαι με την βία. Ο κεντρικός τεχνικός συντονιστής μου στέλνει ένα SMS , στο κινητό μου. Το διαβάζω : «Τρύφωνα, είσαι καλά; Τι έχεις; Να διακόψουμε; Σε λίγο μπαίνει ο Υφυπουργός. Μην πάθουμε καμία συμφορά. Ακόμη και ο Μεγάλος λέει να διακόψουμε»
Κοιτάζω τους καμεραμεν και με ένα νεύμα του χεριού μου τους καθησυχάζω. Αρχίζω να χάνω τον έλεγχο, ενώ μια περίεργη άγνωστη γλώσσα ακούγεται μέσα στα αυτιά μου, μια γλώσσα την οποία καταλαβαίνω, αν και δεν την μιλάω. Μια γλώσσα μέσα από τα βάθη του συλλογικού ασυνειδήτου. Κάποτε είχα πιάσει στα χέρια και ένα βιβλίο του Γιουνγκ. Εικόνες πρωτόγονων ανθρώπων έρχονται προς την επιφάνεια της συνείδησής μου.
Κάπου μακρυά μου, ακούω τον Ανόσιο να ρωτά τον Αφουξενίδη, αν εκτός από το ψυχιατρικό νόσημα μπορεί σε σχέση με το Σύμπτωμα της Δίψας να υπάρχει και ένα καθαρά παθολογικό υποκείμενο νόσημα.
Απαντά αργά, διστακτικά. . «Δεν έχει επιβεβαιωθεί ακόμη .Πιθανόν κάποιο συντρέχον παλαιό αιματολογικό νόσημα. Μια μορφή μεσογειακής αναιμίας είναι πιθανή, αν έχω υποθέσει σωστά».
Ο Ανόσιος επιχειρεί μια κίνηση του κεφαλιού του, σαν κάτι να σκέφτεται. Μετά, με κοιτά παράξενα. Κάτι αλλόκοτο λέει για τις παλιές δεισιδαιμονίες και μύθους..
Στρέφομαι προς τον Αφουξενίδη στα δεξιά μου. Σηκώνομαι από την θέση μου και διανύω με αργές κινήσεις την απόσταση του ενάμιση μέτρου. Πλησιάζω το στόμα μου στον λαιμό του και χώνω τους ήδη διογκωμένους κυνόδοντές μου στην φλέβα του λαιμού του. Πιέζω βίαια και το αίμα σκοτεινό, ξεδιψαστικό και γάργαρο χύνεται στο στόμα μου, ενώ ο καθηγητής πεθαίνει σιωπηρά και με το βλέμμα του να προδίδει βαθιά κατανόηση αλλά και έκπληξη. Η δίψα φεύγει, το στούντιο βάφεται κόκκινο. Είμαι ΠΟΝΣ. Το Πρώτο Ολοκληρωμένο Νέο Σύμπτωμα.
Cut– η εκπομπή σταματάει..
Άνοιξη-Καλοκαίρι 2020
[1] Αναφορά στην ονειρική νουβέλα Black Thirst ( Μαύρη Δίψα) της περίφημης συγγραφέως του φανταστικού Cathleen Moore από την δεκαετία του 1930.